Het idee voor deze tentoonstelling is ontstaan naar aanleiding van kleine portrettekeningen van haar vader, Deventer beeldhouwer Jilles Waagmeester. Hij was erg ziek, werken ging niet meer en hij begon met tekenen. Elke ochtend maakte hij een kleine portrettekening, aansluitend stuurde hij haar zijn tekening en belde om te vragen wat zij ervan vond. Deze gesprekken, dit ritueel waar een jaar lang de dag mee begon, bracht hen dichter tot elkaar. Het idee ontstond een tentoonstelling te maken met deze tekeningen, zijn beelden en haar fotografie. De relatie zou centraal staan.
De relatie tussen hun, hun werk, maar vooral de relatie met de ander en het andere. De nabijheid, de harmonie. ‘Laten we hiermee wachten tot ik meer bekwaam ben in het tekenen en me beter voel.’
Hij overleed in de herfst van 2023.
Toen de Bergkerk haar vroeg om een solotentoonstelling, besloot zij een hommage aan haar vader te brengen, aan de verbondenheid en aan de betekenis van een beeld.
‘Mijn foto’s zijn een stil protest tegen het idee van een maakbare wereld waarin de mens zichzelf boven en buiten de natuur plaatst. In de greep van economische vooruitgang, technologische versnelling, hopeloze verdeeldheid en individueel isolement, koester ik eenvoud en stilte als esthetisch ideaal.
Met mijn werk probeer een gebied te raken dat vrij is van tegenstellingen en het midden houdt tussen vorm en leegte, object en subject. Concreet en herkenbaar enerzijds, onbepaald en abstract anderzijds. Als een aanhoudend zoeken en tasten naar evenwicht, waarin harmonie zowel een opgave als een bestemming lijkt. Een precair gebied, de sfeer van het midden.’
