Verlaten zwembaden hebben een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Er is iets fascinerends aan de manier waarop deze ruimtes, ooit gevuld met leven, beweging en geluid, nu stil en verlaten zijn. Ze belichamen vergankelijkheid in zijn puurste vorm; de aftakeling van wat ooit nieuw en glanzend was, en de onvermijdelijke invloed van tijd en verwaarlozing. De lege bassins, met hun gebarsten tegels en verbleekte lijnen, vertellen verhalen van vroeger – van zomerse dagen vol plezier en gemeenschap. Het contrast tussen hun oorspronkelijke doel en hun huidige staat roept een gevoel van melancholie en bewondering op, alsof ze een stille getuige zijn van het verleden.
Mijn fascinatie voor verlaten, verouderde zwembaden vloeit voort uit een diepe interesse in vergankelijkheid.