Tijdens de voorbereidingen voor Deventer op Stelten – wanneer de stad langzaam verandert in een openluchttheater – had ik mijn analoge camera bij me, geladen met een rol Harman Phoenix van Ilford. Terwijl decors werden opgebouwd en techniek werd getest, viel me vooral de geconcentreerde energie van de mensen op: iedereen in beweging, maar ook in afwachting.
Juist die spanning, het moment voor alles begint, wilde ik vastleggen. Analoge fotografie dwingt me om langzamer te kijken, bewuster te kiezen. Iedere opname is een beslissing, zonder directe feedback. De Harman Phoenix-film gaf onverwachte kleurschakeringen en een korrelige intensiteit die perfect paste bij de rauwe, haast poëtische sfeer van dat moment in de stad.
Misschien is dat wat me zo fascineert aan deze beelden: ze voelen als fragmenten van een verhaal dat nooit helemaal wordt verteld – maar dat je wel kunt aanvoelen.
