Een paar dagen naar Zandvoort, omdat een van mijn vrienden daar vlakbij woont en zijn verjaardag vierde. We besloten er meteen een mini-break van te maken en boekten een hotel — zo’n ketenhotel waar je precies krijgt wat je verwacht, niets meer en niets minder.
We zwierven wat over het strand, lagen in de zon, en zijn natuurlijk ook even bij het circuit geweest. Wat me meteen opviel: de mensenmassa. Echt bizar hoeveel mensen er op zo’n gewone dag aan zee rondlopen. En wat voor mensen ook — het strand trekt werkelijk van alles aan. Verschillende stijlen, verschillende energieën.
Sommige mensen springen vrolijk over elkaar heen, anderen liggen bewegingsloos als fossielen in het zand. Iemand had een antieke kinderwagen achtergelaten op het strand — zomaar, alsof die er thuishoorde. En dan was er beachvolleybal.
Dat zette me aan het denken. Waarom zijn de vrouwen daar zo schaars gekleed, terwijl de mannen gewoon sportshorts en shirts dragen? Het contrast was opvallend. Misschien zelfs ongemakkelijk. Na wat overpeinzing kon ik het maar op één manier verklaren: deze vrouwen zijn simpelweg trots op hun lichaam, en willen dat laten zien. En dat mag natuurlijk.
Ik liet het daarbij. Het spel zag er trouwens zwaar uit — leuk, maar volgens mij slopend om te doen in dat mulle zand.
Later, toen ik de foto’s bekeek die ik die dagen maakte, kwam de vraag weer boven:
Wat kan er vandaag de dag eigenlijk nog wél — en wat niet?
