Deze foto toont een opmerkelijke en ietwat surrealistische scène aan de oever van een rivier, vermoedelijk de IJssel, bij bewolkt en diffuus avondlicht. Op de voorgrond en verderop langs de waterkant staan hoge, kegelvormige structuren van samengebonden hooi of riet. De voorste sculptuur draagt bovenop een uitstekende tak, wat het geheel een grillig, bijna mythisch silhouet geeft. De vorm doet denken aan een primitieve totem of een rituele stapeling — iets tussen land art en een folkloristisch fenomeen.
De plaatsing langs het water en de herhaling van deze vormen in het landschap geeft het geheel een zekere ritmiek, maar ook een gevoel van vervreemding. Het is alsof deze figuren uit een andere tijd of cultuur zijn opgerezen, zonder duidelijke functie — monumentaal én nutteloos tegelijk.
Het woord “wanstaltig gedrocht” is hier op provocatieve wijze treffend: de werken lijken bewust hun plek in de esthetische orde van het landschap te verstoren. Ze zijn lomp, buiten proportie en lijken niet te willen behagen — maar juist wrijving te veroorzaken met hun omgeving. Dit maakt ze tot een krachtig statement binnen de context van de IJsselbiënnale 2025, die ecologie, tijdelijkheid en menselijke aanwezigheid in het landschap thematiseert.
Hier te vinden :
